Odmienna metoda warsztatu z zakresu komunikacji interpersonalnej

Metoda  zaproponowana przez wybitnego eksperta komunikacji Friedemanna Schulza Von Thuna

Z naszej praktyki szkoleniowej wynika, iż poznanie intelektualne zagadnień komunikacji czyli zasad co do sposobu komunikowania nie zawsze przekłada się na realną zmianę zachowań uczestników – po szkoleniu. Utrwalone nawyki biorą górę nad nową praktyką komunikacji. Poznanie intelektualne nie zawsze wpisuje się w świadomość na tyle silnie by zaraz po nim nastąpiła tzw. internalizacja nowych zachowań. Okazuje się, że  ta sama widza  przekazana wraz z dostarczonymi przeżyciami – wpisuje się w świadomość mocniej i zwiększa prawdopodobieństwo jej stosowania .

Metoda szkolenia aktywizująca przeżywanie z perspektywy utrwalania nowych zachowań – wywiera silniejszy wpływ na realną zmianę podejścia w sposobie komunikowania się.

Coś więcej niż trening zachowań.

Warsztat bazuje na odmiennej niż typowa na szkoleniach metodzie nabywania kompetencji społecznych.  W odróżnieniu od typowych treningów zachowań – metoda ta zorientowana jest na to, by w procesie treningu – psychodramy ukazywać uczestnikom zajęć wewnętrzną przestrzeń (psychiczną), jako doświadczenie danej sytuacji (od strony jej przeżywania) – pochodzące z unaocznionego kontekstu sytuacyjnego.

Podczas warsztatów uczestnik staje się uważnym obserwatorem reakcji odbiorców swojego komunikatu i świadkiem rozwoju sytuacji; następujących po sobie zdarzeń, np.: uwag, dygresji i komentarzy jakie w normalnej sytuacji odbywają się już bez jego udziału (jako nadawcy). Perspektywa ta poszerza świadomość komunikacji jako procesu z udziałem emocji w bezpośredniej relacji z rozmówcą.

Treścią warsztatu z komunikacji metodą aktywizującą  przeżywanie może być to co stanowi obszar ludzkich relacji:  rozmowy w sytuacjach emocjonalnie trudnych w życiu zawodowym,  rozmowy szefów z podwładnymi, budowanie porozumienia tam gdzie dialog wydaje sie niezwykle trudny w obecnym stanie przeżyć / emocji.

Szczególną wartością metody oddziałującą na doświadczenie i rozwój kompetencji – jest odnoszenie się do każdego z uczestników z osobna, do jego indywidualnej sytuacji, poprzez nawiązanie do tzw. „życzenia” – problemu z jakim boryka się uczestnik, a który ma zostać bezpośrednio wzięty na warsztat.

Uczestnik – przychodzi z bardzo określonymi, indywidualnymi  tematami przeżyć – płynącymi z jego zapamiętanego realnego doświadczenia. Inaczej mówiąc podczas warsztatu rozwiązywany jest i modelowany ściśle określony problem (np. wskazany aspekt relacji interpersonalnej, rozmowa, sytuacja, dialog, spór itp.) jaki uczestnik przywołuje wraz z odegraniem całej sytuacji. Może on dotyczyć zarówno kwestii relacji osobistych, relacji społecznych, jak i relacji zawodowych. W odtworzenie danej sytuacji angażuje się inne osoby – pełniące rolę twórców danej roli.

INTELIGENCJA  EMOCJONALNA  W PRAKTYCE

Proces treningu – kształtują eksperymenty będące drogą twórczego poszukiwania rozwiązania poprzez: doznawanie, doświadczanie, przeżywanie, obserwowanie i odgrywanie sytuacji wraz z jej zapleczem emocjonalnym (wewnętrznych przeżyć) na gruncie procesu grupowego. Z metody aktywizującej przezywanie płyną:

• Samopoznanie – jaki jestem i jak reaguje w określonych sytuacjach, co przeżywam w danej sytuacji ?
• Lepsze zrozumienie natury problemu – poszerzone o przestrzeń wewnętrzną – ukrytą, dlaczego reakcje innych mogą być takie czy inne ?
• Doznanie – jako zapamiętane doświadczenie – jak przeżywają te sytuacje obie strony dialogu?
• Poszukiwanie rozwiązania – będące formą poszerzania spectrum własnych możliwości, i zdolności interpersonalnych?

 Rola trenera w warsztacie metodą aktywizującą przeżywanie

Trener – nie spełnia tutaj roli osoby podsuwającej gotowe rozwiązania czy techniki – lecz staje się moderatorem nadającym strukturę, kieruje procesem, umożliwia zaistnienie tematu uczestnika oraz przetestowania przez niego swoich możliwości,  rozpoznania swoich granic w relacji z innymi uczestnikami szkolenia/ warsztatu.  Scenariusz rozmowy rozwija się sam w wyniku reakcji drugiej strony – podejmującej rozmowę i jest funkcją wzajemnego reagowania na wydarzającą się sytuację. Zatem pierwotnym „komentarzem” do rozwijającego się scenariusza rozmowy  – jej swobodnego przebiegu – jest bezpośrednia reakcja drugiej strony dialogu. Trener na tym etapie nie daje żadnej wykładni dla rozgrywającego się  scenariusza.

Pytania problemowe implikujące stosowanie nowego podejścia do warsztatu:

Jak przeciwstawić utartym i utrwalonym nawykom nowy sposób zachowania w określonej sytuacji – jak nakłonić do wewnętrznej przemiany?
Jak nie tracić autentyczności i zniwelować napięcie, jakie wynika z potrzeby autoekspresji – wyrażania siebie – przy jednoczesnym uwzględnianiu społecznej poprawności sytuacyjnej (tzw. systemiczno – sytuacyjnej)?
Jak zrezygnować z odgrywania ról na rzecz „prawdziwości” i „głębi” doświadczanej sytuacji ?
Jak zmienić kontekst warsztatu z kontekstu „profesjonalno – efektywnego” na kontekst „samodoświadczenia” i usłyszenia wewnętrznego głosu ?
Jak przestać oddzielać nasze człowieczeństwo (tzw. „ludzką twarz”) od profesjonalizmu („zakładanej maski do określonej roli”) – traktując oba aspekty jako spójną całość wynikającą z połączenia humanizmu i efektywności?

Przebieg warsztatu w zarysie:

Sesja Formułowania życzenia przez każdego z uczestników. Życzenie stanowi spersonalizowaną – osobistą potrzebę rozwiązania danego problemu, określenia własnej pracy rozwojowej w aspekcie relacji interpersonalnych i jest formułowane w formie pytania problemowego – zwanego właśnie „życzeniem”: Np. „W jaki sposób mógłbym w rozmowie zmotywować Jolę i Anie do wykonywania nowego zakresu prac związanych z obsługą klienta”? Każdy z uczestników – bierze „na warsztat” swój wybrany problem w formie sformułowanego życzenia. Sesja prowadzona różnymi technikami / metodami poświęcona jest identyfikacji własnych potrzeb rozwojowych prowadzących do sformułowania własnego celu uczestnictwa w warsztatach – w kontekście określonej, realnej sytuacji osobistej/zawodowej. Punktem wyjścia do dalszej pracy jest konkretyzacja i personalizacja „własnego celu rozwojowego”.

Praca nad życzeniem. Wybór pierwszego „życzenia” otwierającego właściwy warsztat. Otwarcie procesu pracy z życzeniem przebiegającego w  kolejnych fazach:

1.Sprawozdanie „protagonisty” – przybliżenie sytuacji i kontekstu, nakreślenie postaci, wypowiedzenie życzenia.

2.Aktywizowanie przeżywania – włącznie autora życzenia, ożywienie sytuacji oraz zaangażowanie grupy w proces przeżywania danej sytuacji.

3.Nadanie  spersonalizowanego charakteru – możliwie bliskiego doświadczania. Wejście w poszczególne role pochodzące z kontekstu życzenia.

4.Wymiana poglądów w grupie – uruchomienie reakcji zwrotnej oraz feedbacku grupy – na przezywana sytuację.

Obszary zaangażowania grupy: rzeczowe komentarze – co zobaczyli uczestnicy, racjonalne analizy, ujawnienie siebie – dzielenie się własnymi przeżyciami wynikającymi z kontekstu sytuacji, Informacje zwrotne pod adresem autora życzenia, wyjaśnienie relacji wzajemnych – na kanwie doświadczonego przezwania sytuacji, reakcje empatyczne, stawianie dalszych pytań problemowych itp.

Teoretyczne uporządkowanie (z udziałem trenera ) – okazja do dzielenia się doświadczeniem, próba wyjaśnienia zachowań i zjawisk – z odniesieniem do wybranej teorii z zakresu komunikacji, psychologii relacji itp.

Wartość merytoryczna warsztatu:

• Prawdziwe doświadczenie sytuacji – poprzez aktywizowanie przeżycia
• Wydobywanie autentyzmu z relacji interpersonalnej
• Doświadczanie różnych perspektyw – odmiennego widzenia sytuacji (reakcji na komunikat)
• Rozwijanie doświadczenia poprzez pytania grupy – lepsze postrzeganie problemu, widzenie go w szerszej perspektywie
• Wymiana poglądów – na tle sytuacji, rzeczywistych przeżyć, zwiększone zaangażowanie uczestników (samopoznanie, refleksja, wnioski)
• Bardziej konkretna i zogniskowana na zadaniu praca grupy warsztatowej
• Żywe zainteresowanie zagadnieniem – w nawiązaniu do próby udzielenia wyjaśnień teoretycznych
• Pogłębiona percepcja zagadnienia – trudna do uzyskania poprzez sam wykład
• Motywacja do zmiany, pogłębiona samoświadomość, pozytywne doznanie
• Pogłębiony warsztat – wzbogacony zapamiętanym na dłużej przeżywaniem i doświadczaniem sytuacji
• Eksperymentowanie w przestrzeni własnych możliwości interpersonalnych
• Kształtowanie i rozwój inteligencji emocjonalnej – w realnym odniesieniu do przeżyć.

„Rozwój człowieka dokonuje się nie poprzez dążenie do ideału, ale w staraniach by być całkowicie i prawdziwie tym, który jest prawdą”  Carl Rogers – twórca terapii rozmową

inspirowane doświadczeniem

<strong>Odmienna metoda warsztatu z zakresu komunikacji interpersonalnej <br /></strong>Metoda  zaproponowana przez wybitnego eksperta komunikacji Friedemanna Schulza Von ThunaZ naszej praktyki szkoleniowej wynika, iż <strong>poznanie intelektualne zagadnień</strong> komunikacji czyli zasad co do sposobu komunikowania <strong>nie zawsze przekłada się na realną zmianę zachowań uczestników</strong> – po szkoleniu. Utrwalone nawyki biorą górę nad nową praktyką komunikacji. Poznanie intelektualne nie zawsze wpisuje się w świadomość na tyle silnie by zaraz po nim nastąpiła tzw. internalizacja nowych zachowań. Okazuje się, że  <strong>ta sama widza  przekazana wraz z dostarczonymi przeżyciami - wpisuje się w świadomość mocniej i zwiększa prawdopodobieństwo jej stosowania .</strong>Metoda szkolenia aktywizująca przeżywanie z perspektywy utrwalania nowych zachowań - wywiera silniejszy wpływ na realną zmianę podejścia w sposobie komunikowania się.<strong>Coś więcej niż trening zachowań.</strong>Warsztat bazuje na odmiennej niż typowa na szkoleniach metodzie <strong>nabywania kompetencji społecznych</strong>.  W odróżnieniu od typowych treningów zachowań – metoda ta zorientowana jest na to, by w procesie treningu - psychodramy ukazywać uczestnikom zajęć <strong>wewnętrzną przestrzeń (psychiczną), jako doświadczenie danej sytuacji</strong> (od strony jej przeżywania) – pochodzące z <strong>unaocznionego kontekstu sytuacyjnego.</strong>Podczas warsztatów uczestnik staje się uważnym obserwatorem reakcji odbiorców swojego komunikatu i świadkiem rozwoju sytuacji; następujących po sobie zdarzeń, np.: uwag, dygresji i komentarzy jakie w normalnej sytuacji odbywają się już bez jego udziału (jako nadawcy). Perspektywa ta poszerza świadomość komunikacji jako procesu z udziałem emocji w bezpośredniej relacji z rozmówcą.Treścią warsztatu z komunikacji metodą aktywizującą  przeżywanie może być to co stanowi obszar ludzkich relacji:  rozmowy w sytuacjach emocjonalnie trudnych w życiu zawodowym,  rozmowy szefów z podwładnymi, budowanie porozumienia tam gdzie dialog wydaje sie niezwykle trudny w obecnym stanie przeżyć / emocji.Szczególną wartością metody oddziałującą na doświadczenie i rozwój kompetencji – jest <strong>odnoszenie się do każdego z uczestników z osobna</strong>, do jego indywidualnej sytuacji, poprzez nawiązanie do tzw. „życzenia” – problemu z jakim boryka się uczestnik, a który ma zostać bezpośrednio wzięty na warsztat.<strong>Uczestnik – przychodzi z bardzo określonymi, indywidualnymi  tematami przeżyć</strong> – płynącymi z jego zapamiętanego realnego doświadczenia. Inaczej mówiąc podczas warsztatu rozwiązywany jest i modelowany ściśle określony problem (np. wskazany aspekt relacji interpersonalnej, rozmowa, sytuacja, dialog, spór itp.) jaki uczestnik przywołuje wraz z odegraniem całej sytuacji. Może on dotyczyć zarówno kwestii relacji osobistych, relacji społecznych, jak i relacji zawodowych. W odtworzenie danej sytuacji angażuje się inne osoby - pełniące rolę twórców danej roli.<strong>INTELIGENCJA  EMOCJONALNA  W PRAKTYCE</strong>Proces treningu – kształtują eksperymenty będące drogą twórczego poszukiwania rozwiązania poprzez: doznawanie, doświadczanie, przeżywanie, obserwowanie i odgrywanie sytuacji wraz z jej zapleczem emocjonalnym (wewnętrznych przeżyć) na gruncie procesu grupowego. Z metody aktywizującej przezywanie płyną:<li><strong>Samopoznanie</strong> - jaki jestem i jak reaguje w określonych sytuacjach, co przeżywam w danej sytuacji ?</li><li><strong>Lepsze zrozumienie natury problemu</strong> - poszerzone o przestrzeń wewnętrzną - ukrytą, dlaczego reakcje innych mogą być takie czy inne ?</li><li><strong>Doznanie</strong> – jako zapamiętane doświadczenie - jak przeżywają te sytuacje obie strony dialogu?</li><li><strong>Poszukiwanie rozwiązania</strong> – będące formą poszerzania spectrum własnych możliwości, i zdolności interpersonalnych?</li> <span style="font-size: large;" data-mce-style="font-size: large;"><b> </b></span><strong>Rola trenera w warsztacie metodą aktywizującą przeżywanie</strong>Trener – nie spełnia tutaj roli osoby podsuwającej gotowe rozwiązania czy techniki – lecz staje się moderatorem nadającym strukturę, kieruje procesem, umożliwia zaistnienie tematu uczestnika oraz przetestowania przez niego swoich możliwości,  rozpoznania swoich granic w relacji z innymi uczestnikami szkolenia/ warsztatu.  Scenariusz rozmowy rozwija się sam w wyniku reakcji drugiej strony - podejmującej rozmowę i jest funkcją wzajemnego reagowania na wydarzającą się sytuację. Zatem pierwotnym "komentarzem" do rozwijającego się scenariusza rozmowy  - jej swobodnego przebiegu - jest bezpośrednia reakcja drugiej strony dialogu. Trener na tym etapie nie daje żadnej wykładni dla rozgrywającego się  scenariusza.<strong>Pytania problemowe implikujące stosowanie nowego podejścia do warsztatu:</strong><strong>Jak przeciwstawić utartym i utrwalonym nawykom nowy sposób zachowania w określonej sytuacji - jak nakłonić do wewnętrznej przemiany?</strong><br />Jak nie tracić autentyczności i zniwelować napięcie, jakie wynika z potrzeby autoekspresji - wyrażania siebie – przy jednoczesnym uwzględnianiu społecznej poprawności sytuacyjnej (tzw. systemiczno – sytuacyjnej)?<br />Jak zrezygnować z odgrywania ról na rzecz „prawdziwości” i „głębi” doświadczanej sytuacji ?<br />Jak zmienić kontekst warsztatu z kontekstu „profesjonalno – efektywnego” na kontekst „samodoświadczenia” i usłyszenia wewnętrznego głosu ?<br />Jak przestać oddzielać nasze człowieczeństwo (tzw. „ludzką twarz”) od profesjonalizmu („zakładanej maski do określonej roli”) - traktując oba aspekty jako spójną całość wynikającą z połączenia humanizmu i efektywności?<strong>Przebieg warsztatu w zarysie:</strong><strong>Sesja Formułowania życzenia przez każdego z uczestników</strong>. Życzenie stanowi spersonalizowaną - osobistą potrzebę rozwiązania danego problemu, określenia własnej pracy rozwojowej w aspekcie relacji interpersonalnych i jest formułowane w formie pytania problemowego – zwanego właśnie „życzeniem”: Np. „W jaki sposób mógłbym w rozmowie zmotywować Jolę i Anie do wykonywania nowego zakresu prac związanych z obsługą klienta”? Każdy z uczestników – bierze „na warsztat” swój wybrany problem w formie sformułowanego życzenia. Sesja prowadzona różnymi technikami / metodami poświęcona jest identyfikacji własnych potrzeb rozwojowych prowadzących do sformułowania własnego celu uczestnictwa w warsztatach – w kontekście określonej, realnej sytuacji osobistej/zawodowej. Punktem wyjścia do dalszej pracy jest konkretyzacja i personalizacja „własnego celu rozwojowego”.<strong>Praca nad życzeniem</strong>. Wybór pierwszego „życzenia” otwierającego właściwy warsztat. Otwarcie procesu pracy z życzeniem przebiegającego w  kolejnych fazach:1.Sprawozdanie „protagonisty” – przybliżenie sytuacji i kontekstu, nakreślenie postaci, wypowiedzenie życzenia.2.Aktywizowanie przeżywania – włącznie autora życzenia, ożywienie sytuacji oraz zaangażowanie grupy w proces przeżywania danej sytuacji.3.Nadanie  spersonalizowanego charakteru – możliwie bliskiego doświadczania. Wejście w poszczególne role pochodzące z kontekstu życzenia.4.Wymiana poglądów w grupie – uruchomienie reakcji zwrotnej oraz feedbacku grupy – na przezywana sytuację.<strong>Obszary zaangażowania grupy:</strong> rzeczowe komentarze – co zobaczyli uczestnicy, racjonalne analizy, ujawnienie siebie – dzielenie się własnymi przeżyciami wynikającymi z kontekstu sytuacji, Informacje zwrotne pod adresem autora życzenia, wyjaśnienie relacji wzajemnych – na kanwie doświadczonego przezwania sytuacji, reakcje empatyczne, stawianie dalszych pytań problemowych itp.<strong>Teoretyczne uporządkowanie</strong> (z udziałem trenera ) – okazja do dzielenia się doświadczeniem, próba wyjaśnienia zachowań i zjawisk – z odniesieniem do wybranej teorii z zakresu komunikacji, psychologii relacji itp.<span style="text-decoration: underline;" data-mce-style="text-decoration: underline;">Wartość merytoryczna warsztatu:</span><li>Prawdziwe doświadczenie sytuacji – poprzez aktywizowanie przeżycia</li><li>Wydobywanie autentyzmu z relacji interpersonalnej</li><li>Doświadczanie różnych perspektyw – odmiennego widzenia sytuacji (reakcji na komunikat)</li><li>Rozwijanie doświadczenia poprzez pytania grupy – lepsze postrzeganie problemu, widzenie go w szerszej perspektywie</li><li>Wymiana poglądów – na tle sytuacji, rzeczywistych przeżyć, zwiększone zaangażowanie uczestników (samopoznanie, refleksja, wnioski)</li><li>Bardziej konkretna i zogniskowana na zadaniu praca grupy warsztatowej</li><li>Żywe zainteresowanie zagadnieniem – w nawiązaniu do próby udzielenia wyjaśnień teoretycznych</li><li>Pogłębiona percepcja zagadnienia – trudna do uzyskania poprzez sam wykład</li><li>Motywacja do zmiany, pogłębiona samoświadomość, pozytywne doznanie</li><li>Pogłębiony warsztat – wzbogacony zapamiętanym na dłużej przeżywaniem i doświadczaniem sytuacji</li><li>Eksperymentowanie w przestrzeni własnych możliwości interpersonalnych</li><li>Kształtowanie i rozwój inteligencji emocjonalnej - w realnym odniesieniu do przeżyć.</li> <em>„Rozwój człowieka dokonuje się nie poprzez dążenie do ideału, ale w staraniach by być całkowicie i prawdziwie tym, który jest prawdą”  Carl Rogers – twórca terapii rozmową</em>inspirowane doświadczeniem

<strong>Odmienna metoda warsztatu z zakresu komunikacji interpersonalnej <br /></strong>Metoda  zaproponowana przez wybitnego eksperta komunikacji Friedemanna Schulza Von ThunaZ naszej praktyki szkoleniowej wynika, iż <strong>poznanie intelektualne zagadnień</strong> komunikacji czyli zasad co do sposobu komunikowania <strong>nie zawsze przekłada się na realną zmianę zachowań uczestników</strong> – po szkoleniu. Utrwalone nawyki biorą górę nad nową praktyką komunikacji. Poznanie intelektualne nie zawsze wpisuje się w świadomość na tyle silnie by zaraz po nim nastąpiła tzw. internalizacja nowych zachowań. Okazuje się, że  <strong>ta sama widza  przekazana wraz z dostarczonymi przeżyciami - wpisuje się w świadomość mocniej i zwiększa prawdopodobieństwo jej stosowania .</strong>Metoda szkolenia aktywizująca przeżywanie z perspektywy utrwalania nowych zachowań - wywiera silniejszy wpływ na realną zmianę podejścia w sposobie komunikowania się.<strong>Coś więcej niż trening zachowań.</strong>Warsztat bazuje na odmiennej niż typowa na szkoleniach metodzie <strong>nabywania kompetencji społecznych</strong>.  W odróżnieniu od typowych treningów zachowań – metoda ta zorientowana jest na to, by w procesie treningu - psychodramy ukazywać uczestnikom zajęć <strong>wewnętrzną przestrzeń (psychiczną), jako doświadczenie danej sytuacji</strong> (od strony jej przeżywania) – pochodzące z <strong>unaocznionego kontekstu sytuacyjnego.</strong>Podczas warsztatów uczestnik staje się uważnym obserwatorem reakcji odbiorców swojego komunikatu i świadkiem rozwoju sytuacji; następujących po sobie zdarzeń, np.: uwag, dygresji i komentarzy jakie w normalnej sytuacji odbywają się już bez jego udziału (jako nadawcy). Perspektywa ta poszerza świadomość komunikacji jako procesu z udziałem emocji w bezpośredniej relacji z rozmówcą.Treścią warsztatu z komunikacji metodą aktywizującą  przeżywanie może być to co stanowi obszar ludzkich relacji:  rozmowy w sytuacjach emocjonalnie trudnych w życiu zawodowym,  rozmowy szefów z podwładnymi, budowanie porozumienia tam gdzie dialog wydaje sie niezwykle trudny w obecnym stanie przeżyć / emocji.Szczególną wartością metody oddziałującą na doświadczenie i rozwój kompetencji – jest <strong>odnoszenie się do każdego z uczestników z osobna</strong>, do jego indywidualnej sytuacji, poprzez nawiązanie do tzw. „życzenia” – problemu z jakim boryka się uczestnik, a który ma zostać bezpośrednio wzięty na warsztat.<strong>Uczestnik – przychodzi z bardzo określonymi, indywidualnymi  tematami przeżyć</strong> – płynącymi z jego zapamiętanego realnego doświadczenia. Inaczej mówiąc podczas warsztatu rozwiązywany jest i modelowany ściśle określony problem (np. wskazany aspekt relacji interpersonalnej, rozmowa, sytuacja, dialog, spór itp.) jaki uczestnik przywołuje wraz z odegraniem całej sytuacji. Może on dotyczyć zarówno kwestii relacji osobistych, relacji społecznych, jak i relacji zawodowych. W odtworzenie danej sytuacji angażuje się inne osoby - pełniące rolę twórców danej roli.<strong>INTELIGENCJA  EMOCJONALNA  W PRAKTYCE</strong>Proces treningu – kształtują eksperymenty będące drogą twórczego poszukiwania rozwiązania poprzez: doznawanie, doświadczanie, przeżywanie, obserwowanie i odgrywanie sytuacji wraz z jej zapleczem emocjonalnym (wewnętrznych przeżyć) na gruncie procesu grupowego. Z metody aktywizującej przezywanie płyną:<li><strong>Samopoznanie</strong> - jaki jestem i jak reaguje w określonych sytuacjach, co przeżywam w danej sytuacji ?</li><li><strong>Lepsze zrozumienie natury problemu</strong> - poszerzone o przestrzeń wewnętrzną - ukrytą, dlaczego reakcje innych mogą być takie czy inne ?</li><li><strong>Doznanie</strong> – jako zapamiętane doświadczenie - jak przeżywają te sytuacje obie strony dialogu?</li><li><strong>Poszukiwanie rozwiązania</strong> – będące formą poszerzania spectrum własnych możliwości, i zdolności interpersonalnych?</li> <span style="font-size: large;" data-mce-style="font-size: large;"><b> </b></span><strong>Rola trenera w warsztacie metodą aktywizującą przeżywanie</strong>Trener – nie spełnia tutaj roli osoby podsuwającej gotowe rozwiązania czy techniki – lecz staje się moderatorem nadającym strukturę, kieruje procesem, umożliwia zaistnienie tematu uczestnika oraz przetestowania przez niego swoich możliwości,  rozpoznania swoich granic w relacji z innymi uczestnikami szkolenia/ warsztatu.  Scenariusz rozmowy rozwija się sam w wyniku reakcji drugiej strony - podejmującej rozmowę i jest funkcją wzajemnego reagowania na wydarzającą się sytuację. Zatem pierwotnym "komentarzem" do rozwijającego się scenariusza rozmowy  - jej swobodnego przebiegu - jest bezpośrednia reakcja drugiej strony dialogu. Trener na tym etapie nie daje żadnej wykładni dla rozgrywającego się  scenariusza.<strong>Pytania problemowe implikujące stosowanie nowego podejścia do warsztatu:</strong><strong>Jak przeciwstawić utartym i utrwalonym nawykom nowy sposób zachowania w określonej sytuacji - jak nakłonić do wewnętrznej przemiany?</strong><br />Jak nie tracić autentyczności i zniwelować napięcie, jakie wynika z potrzeby autoekspresji - wyrażania siebie – przy jednoczesnym uwzględnianiu społecznej poprawności sytuacyjnej (tzw. systemiczno – sytuacyjnej)?<br />Jak zrezygnować z odgrywania ról na rzecz „prawdziwości” i „głębi” doświadczanej sytuacji ?<br />Jak zmienić kontekst warsztatu z kontekstu „profesjonalno – efektywnego” na kontekst „samodoświadczenia” i usłyszenia wewnętrznego głosu ?<br />Jak przestać oddzielać nasze człowieczeństwo (tzw. „ludzką twarz”) od profesjonalizmu („zakładanej maski do określonej roli”) - traktując oba aspekty jako spójną całość wynikającą z połączenia humanizmu i efektywności?<strong>Przebieg warsztatu w zarysie:</strong><strong>Sesja Formułowania życzenia przez każdego z uczestników</strong>. Życzenie stanowi spersonalizowaną - osobistą potrzebę rozwiązania danego problemu, określenia własnej pracy rozwojowej w aspekcie relacji interpersonalnych i jest formułowane w formie pytania problemowego – zwanego właśnie „życzeniem”: Np. „W jaki sposób mógłbym w rozmowie zmotywować Jolę i Anie do wykonywania nowego zakresu prac związanych z obsługą klienta”? Każdy z uczestników – bierze „na warsztat” swój wybrany problem w formie sformułowanego życzenia. Sesja prowadzona różnymi technikami / metodami poświęcona jest identyfikacji własnych potrzeb rozwojowych prowadzących do sformułowania własnego celu uczestnictwa w warsztatach – w kontekście określonej, realnej sytuacji osobistej/zawodowej. Punktem wyjścia do dalszej pracy jest konkretyzacja i personalizacja „własnego celu rozwojowego”.<strong>Praca nad życzeniem</strong>. Wybór pierwszego „życzenia” otwierającego właściwy warsztat. Otwarcie procesu pracy z życzeniem przebiegającego w  kolejnych fazach:1.Sprawozdanie „protagonisty” – przybliżenie sytuacji i kontekstu, nakreślenie postaci, wypowiedzenie życzenia.2.Aktywizowanie przeżywania – włącznie autora życzenia, ożywienie sytuacji oraz zaangażowanie grupy w proces przeżywania danej sytuacji.3.Nadanie  spersonalizowanego charakteru – możliwie bliskiego doświadczania. Wejście w poszczególne role pochodzące z kontekstu życzenia.4.Wymiana poglądów w grupie – uruchomienie reakcji zwrotnej oraz feedbacku grupy – na przezywana sytuację.<strong>Obszary zaangażowania grupy:</strong> rzeczowe komentarze – co zobaczyli uczestnicy, racjonalne analizy, ujawnienie siebie – dzielenie się własnymi przeżyciami wynikającymi z kontekstu sytuacji, Informacje zwrotne pod adresem autora życzenia, wyjaśnienie relacji wzajemnych – na kanwie doświadczonego przezwania sytuacji, reakcje empatyczne, stawianie dalszych pytań problemowych itp.<strong>Teoretyczne uporządkowanie</strong> (z udziałem trenera ) – okazja do dzielenia się doświadczeniem, próba wyjaśnienia zachowań i zjawisk – z odniesieniem do wybranej teorii z zakresu komunikacji, psychologii relacji itp.<span style="text-decoration: underline;" data-mce-style="text-decoration: underline;">Wartość merytoryczna warsztatu:</span><li>Prawdziwe doświadczenie sytuacji – poprzez aktywizowanie przeżycia</li><li>Wydobywanie autentyzmu z relacji interpersonalnej</li><li>Doświadczanie różnych perspektyw – odmiennego widzenia sytuacji (reakcji na komunikat)</li><li>Rozwijanie doświadczenia poprzez pytania grupy – lepsze postrzeganie problemu, widzenie go w szerszej perspektywie</li><li>Wymiana poglądów – na tle sytuacji, rzeczywistych przeżyć, zwiększone zaangażowanie uczestników (samopoznanie, refleksja, wnioski)</li><li>Bardziej konkretna i zogniskowana na zadaniu praca grupy warsztatowej</li><li>Żywe zainteresowanie zagadnieniem – w nawiązaniu do próby udzielenia wyjaśnień teoretycznych</li><li>Pogłębiona percepcja zagadnienia – trudna do uzyskania poprzez sam wykład</li><li>Motywacja do zmiany, pogłębiona samoświadomość, pozytywne doznanie</li><li>Pogłębiony warsztat – wzbogacony zapamiętanym na dłużej przeżywaniem i doświadczaniem sytuacji</li><li>Eksperymentowanie w przestrzeni własnych możliwości interpersonalnych</li><li>Kształtowanie i rozwój inteligencji emocjonalnej - w realnym odniesieniu do przeżyć.</li> <em>„Rozwój człowieka dokonuje się nie poprzez dążenie do ideału, ale w staraniach by być całkowicie i prawdziwie tym, który jest prawdą”  Carl Rogers – twórca terapii rozmową</em>inspirowane doświadczeniem

---